สั่งซื้อหนังสือ “ไม่เอาน่ะ อย่าคิดมาก” (คลิ๊ก)
สรุปหนังสือ ไม่เอาน่ะ อย่าคิดมาก
หนังสือเล่มเล็ก ๆ นี้กล่าวกันว่าเป็นคู่มือ ทำความสนิทสนมกับความทุกข์และความสุข ผ่านความรักและการใช้ชีวิต ในเรื่องของการสื่อสารปัจจุบันเป็นไปอย่างรวดเร็ว ต่อให้ไกลกันแค่ไหน หากมีเทคโนโลยีเข้าไปถึงก็ติดต่อสื่อสารกันได้ ในโลกที่ต่อให้คนไม่เคยรู้จักกัน ก็สามารถบอกเล่าพูดคุยรู้สึกสนิทสนมกันได้ ในโลกที่สามารถค้นคว้าหาข้อมูลต่าง ๆ ได้มากมายแค่เพียงปลายนิ้วคลิก ในโลกที่เต็มไปด้วยสื่อบันเทิงอันทันสมัย ที่พร้อมจะมอบสิ่งที่เรียกว่าความสุขให้ แต่ว่าเหมือนไม่ได้มีความสุขมากขึ้นเลย ทุกคำตอบจะออกมาจากฐานความคิดเดียวกัน คือยอมรับให้ได้ก่อนว่าความทุกข์และความสุข เป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต
เมื่อรู้ว่าความทุกข์ความสุขไม่ได้อยู่คงอยู่ตลอดไป เวลาทุกข์ก็จะไม่ท้อ เวลาสุขก็จะได้ไม่เหลิง ไม่ได้มีเพียงเราคนเดียวที่ต้องประสบพบเจอ หากแต่ยังมีผู้คนอีกมากมาย ที่เคยยิ้มและร้องไห้ไปในเรื่องเดียวกัน งานเขียนของคิดมาก เป็นนักเขียนคนหนึ่งในโลกออนไลน์ ซึ่งมีผู้ติดตามเป็นจำนวนมาก ทั้งในทวิตเตอร์และเฟซบุ๊ก เขียนออกมาเป็นคำคมสั้น ๆ เกี่ยวกับความรักและการใช้ชีวิต นำพาผู้อ่านไปเรียนรู้ความสุขความทุกข์ ผ่านสิ่งที่เรียกว่าความทรงจำ ทำให้ผู้อ่านเกิดความรู้สึกว่ามีประสบการณ์ร่วมกับสิ่งที่เขียน
Part 01 ความรัก
ถ้ารักใครสักคน ความเย็นชาแค่ทำให้เสียใจ แต่จะไม่ทำให้เปลี่ยนใจ คนที่ลืมง่ายจะไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของคนที่ลืมไม่เคยได้ ในช่วงเวลาหนึ่งอาจมีคนเข้ามาให้พูดคุย และทำความรู้จักหลายคน แต่จะมีคนเดียวที่หัวใจรู้ดีว่า มีความพิเศษมากแค่ไหน
เมื่อไหร่ที่การทะเลาะกันจบลง การทำเป็นลืม ๆ ไป อาจเป็นแค่เพียงการเลื่อนเวลาระเบิดออกไปเท่านั้นเอง คำว่าสบายดีบางทีก็พูดเพื่อให้สบายใจ การจะลืมคนในอดีตได้ยังไง ตอบว่าไม่อาจลบเรื่องเก่า ๆ ได้ แต่พระเจ้าจะสร้างเรื่องใหม่ ๆ มาให้จดจำแทน บางสิ่งที่จากไปแล้วไม่หวนกลับมา แต่ยังถูกหยุดเวลาอยู่ในความทรงจำ ใครก็ตามที่คิดว่าจะลืมกันไม่ได้ เชื่อว่าวันหนึ่งเมื่อห่างกันไป จะด้วยสถานที่หรือวันเวลา แม้จะไม่ลืมแต่จะคิดถึงกันน้อยลง
คำว่านึกถึงใช้กับคนรู้จัก คำว่าคิดถึงใช้กับคนที่รู้สึกรัก อย่ารำคาญเลยถ้าคนที่รักเขาชอบเล่าเรื่องอะไร ๆ ให้ฟัง นั่นเป็นเพราะว่าเรายังสำคัญกับเขา ความรักไม่ใช่การคุยกันตลอดเวลา แต่คือการมีเวลาให้คิดถึงกันต่างหาก คำว่ารักในวันนี้ไม่ได้การันตีว่ารักตลอดไป ความรักไม่ใช่การอยู่ด้วยกันตลอดไป แต่คือการคิดถึงกันและกันตลอดไป กับบางคนไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าความรู้สึกว่าสำคัญ ความรักคือการแสดงความกล้าหาญ ที่จะให้แม้ต้องผิดหวังกลับมา
บางคนอาจได้เคยคุยกันในช่วงเวลาสั้น ๆ แต่กลับจดจำได้เกือบทุกบทสนทนา บางคนเก็บไว้ทุกความทรงจำ แค่ทำเหมือนไม่ใส่ใจ บางทีคำว่าแฟนก็ไม่สำคัญเท่าคนคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ คอยห่วงใย โดยไม่ต้องมานิยามว่าเป็นอะไรกัน จงรักคนที่ยังขำแม้ในเวลาที่เล่นมุกตลกเก่า ๆ คนเราสามารถมีความรักได้โดยไม่มีแฟน แต่มีแฟนโดยไม่มีความรักไม่ได้
เรานั้นอยู่ในยุคที่คนเดินจับมือกันไปไหนมาไหนด้วยกัน โทรคุยกันทุกวัน แต่ตอบตัวเองไม่ได้ว่าเป็นอะไรกัน ในชีวิตคนเราต้องเจอคนที่ไม่ใช่กี่คน จนกว่าจะเจอคนที่ใช่ และต้องคบกับคนที่คิดว่าใช่นานแค่ไหน จึงจะรู้ว่าไม่ใช่ ความเหงามันอันตรายตรงที่ ทำให้คนเห็นความหลงว่าเป็นความรัก ความเหงาอาจเป็นแรงดึงดูดคนสองคนเข้าหากัน แต่ความรักเท่านั้นที่จะทำให้คนสองคนอยู่เคียงข้างกันตลอดไป
จงหาคนที่เขารักเราเพราะเราเป็นเราจริง ๆ อย่างน้อยแม้วันหนึ่งเขาเปลี่ยนไป แต่นั่นไม่ใช่เพราะเขาไม่ได้รักเรามาตั้งแต่ต้น บางคนก็ทำได้แค่บอกรักในใจ มอบดอกไม้ให้ในความรู้สึก โอบกอดเขาในความทรงจำ และยิ้มให้กันในวันวาน ความสำคัญเป็นเรื่องแปลก ยิ่งพยายามสำคัญยิ่งไม่สำคัญ คนบางคนอยู่ที่เดิมตลอด ไม่ใช่ไม่มีทางไป เขาแค่เชื่อว่าวันหนึ่งใครบางคน จะเดินกลับมาที่จุดเดิม
อย่าไปสัญญาว่าจะไม่ทำให้ใครเสียใจ เพราะมันเป็นไปไม่ได้แม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ตามที ไม่มีใครอยากเป็นคนผิดคำสัญญา แต่เมื่อสัญญาแล้วทำไม่ได้ก็ต้องยอมรับผิด ความรักทำให้สุขใจ เมื่อมันเป็นความรักที่ไม่เรียกร้อง ไม่ครอบครอง แค่รู้ดีว่ามีใครแค่รู้อย่างไรก็มีกัน คนที่ชอบอยู่เฉย ๆ เขาก็ชอบ คนที่ไม่ชอบพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่ชอบ แต่ถ้าชอบใครสักคนไปแล้ว การพยายามหยุดชอบเหมือนเป็นไปไม่ได้ หากไม่ได้ชอบใครก็บอกเขาตรง ๆ อย่าเสียเวลาไปกับคนที่ไม่ได้ชอบ และอย่าให้คนอื่นเสียเวลาเพราะชอบ
ตอนรักกันใหม่ ๆ อย่าเลือกมองผ่านข้อเสียของคนที่รัก เพราะเมื่อเวลาผ่านไปจะมองเห็นแต่ข้อเสียของเขา การมองผ่านไม่ใช่ทางออกเท่ากับการเข้าใจ คนที่อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขที่สุดอาจไม่ใช่คนพิเศษ แต่เป็นคนธรรมดาที่อยู่กันอย่างเข้าใจ ความรักเหมือนการวิ่งมาราธอน มันไม่ยากตอนเริ่มต้น แต่ยากที่จะทำอย่างไร ให้ประคองกันไปจนถึงจุดหมายปลายทาง
คนทะเลาะกันคือคนที่ยังรักกันอยู่ คนที่หมดรักกันแล้วต่างหาก ที่เลือกจะหยุดทะเลาะแล้วเดินออกมาจากชีวิตของกันและกัน คนสองคนที่เคยเป็นเหมือนคนคนเดียวกัน พอเลิกกันไปแล้วอาจเหมือนอยู่กันคนละจักรวาลเลยก็ได้ การผิดหวังจากความรักไม่ได้น่ากลัวมันก็เหมือนกันฉีดยา อาจเจ็บและมีบาดแผลแต่จะแข็งแรงขึ้น
ดีใจเสมอที่เคยได้ใช้เวลาร่วมกันกับใครบางคน แม้วันนี้ต้องพ้นจากการเป็นคนรู้จักกัน ใครบอกว่าการมีแฟนคือหนทางเดียวของการมีความสุข การเป็นโสดก็ไม่ได้หมายความว่ายิ้มได้ไม่กว้างเท่า หรือหัวเราะได้เบากว่า ชีวิตคือเรื่องเศร้า ความรักคือคนที่ทำให้ยิ้มได้ในความเศร้านั้น กฎของหัวใจไม่ให้ไปก็ไม่คู่ควรที่จะได้มา บางคนเพราะรู้สึกดีกับเขามาก ๆ จนไม่อยากทำให้เสียใจ ก็เลยเลือกที่จะคบไว้ในฐานะอื่น ที่ไม่ใช่คนรักดีกว่า
การที่จะทะเลาะกับใครง่ายนิดเดียว แต่การทำให้ความรู้สึกดี ๆ กลับมาเป็นเหมือนเดิมนั้นเป็นเรื่องยากเย็น ถ้าอยากมีความสุขกับชีวิต ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับความเป็นคนไม่สำคัญบ้างในบางเวลา หัวใจต่างกับแก้วตรงที่ต่อให้สลายสักกี่ครั้งก็ยังประกอบมันกลับขึ้นมาใหม่ได้เสมอ คบกันได้ก็มีเลิกกันได้ แต่แค่ไปด้วยกันไม่ได้ไม่ได้หมายความว่า นับจากนี้จะต้องคิดถึงแต่ด้านร้าย ๆ ของกันและกัน
การตัดสินใจเลิกทั้งที่ยังรัก อาจเป็นสิ่งที่เจ็บปวดมากที่สุด แต่มันคงดีกว่าที่จะร้องไห้ซ้ำ ๆ กับเรื่องเดิม ๆ ตลอดไป การขอโทษเป็นเรื่องที่ดี แต่จะดีที่สุดคือการไม่ทำผิดอะไรให้ต้องมาขอโทษภายหลัง เพราะคำขอโทษไม่อาจเรียกคืนความรู้สึกที่เสียไปทั้งหมด ถ้าอยากให้ใครสักคนไม่มีทางลืม จงฝากความทรงจำที่ดีที่สุดไว้ให้เขา อย่าเอาความรักของคนอื่นมาเป็นเงื่อนไข ในการที่จะรักตัวเอง
Part 2 การใช้ชีวิต
ความรู้สึกมันเปลี่ยนแปลงกันได้ แต่ความทรงจำที่ถูกสร้างขึ้นมาแล้ว จะยังคงเหมือนเดิม ยิ่งสนิทกันมากเท่าไหร่ ยิ่งต้องแคร์ความรู้สึกกันไม่ใช่ยิ่งละเลย เวลาที่เคยใช้ร่วมกันไม่ถือเป็นเรื่องเปลืองเวลา หากมันทำให้ยิ้มได้ตอนคิดถึง ยิ่งโตขึ้นยิ่งหัวเราะน้อยลง ปล่อยให้คนบางคนค่อย ๆ หายไปจากความทรงจำ ด้วยการไม่พยายามลืม รอยยิ้มและน้ำตาเป็นหลักฐานของความทรงจำ
การมีความสุขกลายเป็นเรื่องยาก เมื่อเอามันไปฝากไว้ที่คนอื่น อย่าลังเลที่จะเลือกทางที่มีความสุขเพราะคนอื่น ถ้าเวลาทุกข์ใจคน ๆ นั้นไม่เคยรับรู้ ถ้าไม่อยากซ้ำรอยเดิม ก็ต้องไม่กลัวที่จะเริ่มเดินบนเส้นทางใหม่ คนที่ยิ้มให้กับตัวเองได้ไม่ใช่คนบ้า แค่คนที่รู้คุณค่าของตัวเอง บางครั้งทางตันที่เห็นก็คือ ความคิดของเราเองที่บังตาทางออกของชีวิต คนจำนวนไม่น้อยสมัยนี้ เรียนในสิ่งที่ไม่ได้สนใจ ทำงานที่ไม่ได้ชอบ อยู่กับคนที่ไม่ได้รัก ใช้ชีวิตที่ไม่ใช่ของตัวเอง
ความเข้มแข็งทำให้รู้ว่าอดทนได้มากกว่าที่คิด ความอ่อนแอทำให้รู้ว่ายังมีหัวใจ ปัญหาไม่เคยหายไปด้วยการหนีปัญหา แต่บางครั้งการหลบไปพักมันก็ทำให้มีสติ พอจะเห็นทางออกของปัญหามากขึ้น คนทุกคนต้องเคยผ่านความทรงจำแย่ ๆ มา แต่ก็ไม่สามารถลบมันทิ้งไป ทำได้แค่เพิ่มความทรงจำดี ๆ ความผิดหวังไม่ใช่สิ่งพิเศษ ที่ควรเอาใจไปจดจ่อให้ค่า มันเกิดขึ้นเป็นธรรมดา และหมดลงอย่างธรรมดา แค่นี้ความผิดหวังก็ไม่อาจทำร้ายได้อีก
เชือกที่ชื่อว่าความผูกพันแกะไม่ได้ แต่ถ้าไม่พยายามไปผูกมันให้แน่นขึ้น วันหนึ่งเชือกนั้นจะคลายลง กฎแรงดึงดูดบอกว่าชีวิตดี ๆ เกิดจากการมีทัศนคติที่ดีกับชีวิต ไม่ใช่การไม่มีปัญหา วิธีการรับมือกับปัญหาต่างหาก ที่จะบอกให้รู้ว่าหัวใจแกร่งแค่ไหน ทางตันไม่ได้หมายความว่าชีวิตจบลง อย่าลืมว่าเริ่มต้นกลับไปนับหนึ่งใหม่ได้เสมอ
ชีวิตไม่ใช่การวิ่งแข่งระยะสั้น ความสำคัญไม่ใช่ใครวิ่งเข้าเส้นชัยก่อน แต่ชีวิตคือการวิ่งมาราธอน สำคัญที่ชนะขีดจำกัดของตัวเองได้หรือเปล่า ชีวิตไม่ได้ต้องการอะไรตื่นเต้นตลอดเวลา บางครั้งวันที่ดีที่สุดคือวันที่เงียบสงบที่สุด ฟ้าเดียวกันในหนึ่งวันยังมีหลายเฉดสี ชีวิตคนเราชีวิตหนึ่งมีสุขบ้างทุกข์บ้างเป็นธรรมดา บางครั้งก็สนใจแต่คนอื่นมากเกินไป จนลืมว่าเพื่อนคือคนที่ยืนข้าง ๆ เสมอมา วันที่มีความสุขอาจเห็นไม่ชัดเจน เท่าวันที่มีความทุกข์ว่าใครกันที่ยืนอยู่เคียงข้าง และคน ๆ นั้นที่เห็นจะเป็นคนที่เรียกได้ว่าเพื่อน รู้ไหมทำไมโดราเอมอนไม่เคยทิ้งโนบิตะ เพราะเพื่อนที่มีค่าไม่ใช่เพื่อนที่เก่งหรือดีที่สุด แต่เป็นเพื่อนที่นับว่าเป็นเพื่อนต่อหน้าและลับหลัง
จงทำชีวิตให้มีน้ำหนัก ไม่ด้วยความรักก็ด้วยความฝัน คนเราทุกคนต้องการกำลังใจด้วยกันทั้งนั้น แต่กำลังใจที่มาจากคนสำคัญ กำลังใจนั้นสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด อย่ากลัวที่จะเดินตามความฝัน เพราะนั่นทำให้ชีวิตมีความหมาย คนเรามักเห็นความสำคัญของบางสิ่ง ตอนที่ยังไม่ได้มันมา กับตอนที่สูญเสียมันไป เมื่อทุกอย่างเปลี่ยนไปไม่มีประโยชน์อะไร จะทำว่าเป็นเหมือนเดิม ยิ้มก็ยิ้มให้กว้างสุดรอยยิ้ม ร้องไห้ก็ร้องไห้หมดน้ำตา ใช้ชีวิตให้เหมือนกับว่า พรุ่งนี้ไม่มีอะไรให้ต้องค้างคาใจอีก
คนเราควบคุมชีวิตไม่ได้ 100% เต็ม แต่ควบคุมความคิดที่มีต่อชีวิตได้ ความพยายามต่อสิ่งใดมันบ่งบอกถึงหัวใจที่มอบให้กับสิ่งนั้น เรื่องใหญ่ในแต่ละวัยแตกต่างกัน วิธีเผชิญหน้าปัญหาที่ดีที่สุดคือ ก้าวผ่านมันไปด้วยความเจ็บปวด เพื่อจะจดจำมันในฐานะเรื่องเล็ก ๆ ของชีวิต ชีวิตที่ดีไม่ใช่ชีวิตที่ความสุขเป็นเรื่องใหญ่ ๆ แต่คือชีวิตที่ความสุขเป็นเรื่องเล็ก ๆ จนสามารถมีได้ในทุกวัน เวลาที่เหนื่อยมาก ๆ ให้คิดว่าคนอื่นเขาก็เหนื่อยเหมือนกัน ในเวลาที่ท้อบอกตัวเองว่า ทุกคนก็เคยมีเวลาที่ท้อเหมือนกัน ไม่ใช่เราคนเดียวที่เจอ
อย่าท้อแท้กับการนับหนึ่งใหม่ เพราะอย่างน้อยก็ยังโชคดีที่มีโอกาสได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง บางครั้งสิ่งที่วิ่งไล่ไขว่คว้าอาจไม่ใช่สิ่งที่ต้องการจริง เท่ากับสิ่งที่เดินจากมันมาก็ได้ ทุกคนมีช่วงเวลาของความสับสน วิธีที่ดีที่สุดไม่ใช่การเดินหนี แต่คือการยืนอยู่จนกว่าเมฆหมอกนั้นจางลง เพื่อมองให้เห็นสิ่งที่เหลืออยู่ ปล่อยวางไม่ใช่ปล่อยไป แต่คือการมีอยู่อย่างเข้าใจ
บางครั้งชีวิตก็ทิ้งบทเรียนที่เจ็บปวดไว้ให้ เพื่อที่จะจดจำและเรียนรู้ จะได้ไม่ทำพลาดเป็นครั้งที่ 2 อีก ชีวิตที่ดีคือชีวิตที่มีความหวัง แม้ในวันที่ควรหมดหวังที่สุด บทเรียนที่จำได้ดีที่สุด มักเป็นเรื่องเดียวกันกับบทเรียนที่เจ็บปวดที่สุด ไม่ต้องบอกตัวเองให้เข้มแข็งทุกวัน แค่ไม่ท้อถอยในวันที่อ่อนแอก็ดีมากแล้ว โลกจะเศร้าที่สุดไม่ใช่วันที่ไม่มีใครยิ้มให้ แต่คือวันที่เราไม่ยิ้มให้แม้แต่ตัวเอง การที่ยอมตัดใจอาจให้ความรู้สึกที่เจ็บปวด แต่คงดีกว่าทนกับสิ่งที่ไม่มีวันเป็นจริง การยอมแพ้ไม่ใช่เรื่องน่าอาย การฝืนสู้ต่อไปทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางชนะแย่กว่า ยังคงต้องหายใจแม้ในวันที่อะไร ๆ ไม่เป็นไปอย่างใจต้องการ
แน่นอนว่าการหกล้มมันทำให้เจ็บ แต่การลุกยืนขึ้นใหม่ได้ด้วยตัวเองมันจะทำให้ภาคภูมิใจอย่างแน่นอน คนเราไม่จำเป็นต้องสู้ในทุกเรื่อง หากบางเรื่องมันหนักหนาเกินไป ปล่อยให้มันเป็นไปตามจังหวะของชีวิตบ้างก็ดี การไม่รู้ตัวเองว่าเป็นคนโชคดีแค่ไหน ถือว่าเป็นความโชคร้ายอย่างหนึ่ง ทุกคนต่างต้องเจอช่วงเวลาที่แย่ ๆ แต่ถ้าไม่ท้อแท้ทุกข์ก็แค่ผ่านมาเพื่อผ่านไป ชีวิตคนเราไม่มีอะไรที่แน่นอน คนที่เจ็บปวดน้อยที่สุดคือ คนที่ยอมรับความเปลี่ยนแปลงได้มากที่สุด
เราเป็นแค่คนคนหนึ่งบนโลกใบนี้ ความทุกข์ก็เท่ากับความทุกข์ของมนุษย์ตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง แล้วทำไมถึงแบกรับมันไว้เหมือนกับเป็นโลกทั้งใบ คนเราควรมีความหวัง แต่ควรยอมรับให้ได้ด้วยว่า ไม่ใช่ทุกความหวังจะกลายเป็นความจริง การถึงจุดหมายช้ากว่าคนอื่น ไม่ได้หมายความว่าจะพ่ายแพ้ อาจเก็บเกี่ยวอะไรระหว่างทางได้มากกว่าคนอื่นก็เป็นได้ ทำให้ดีที่สุดแต่ถ้ามันไม่เคยดีพอก็คงต้องพอเสียที อดทนกับความทุกข์ให้ได้ก่อน คือขั้นตอนแรกของการมีความสุข
โลกที่มีแต่ความคิดว่าเป็นไปไม่ได้ คงเป็นโลกที่ปราศจากความสร้างสรรค์ใด ๆ ความฝันที่สวยงามกับความทะเยอทะยานที่เกินตัวนั้นต่างกัน อย่างแรกสร้างสุข อย่างหลังสร้างทุกข์ ความสุขของคนเราต่างกัน มีความสุขในแบบของเรา คนอื่นก็มีความสุขในแบบของเขา อย่าเปรียบเทียบกัน ทำในสิ่งที่ใจมีความสุขคือสิ่งที่คนส่วนใหญ่รู้ แต่ทำอะไรแล้วใจเป็นสุขคือ สิ่งที่คนส่วนใหญ่ยังคงไม่เจอ บางครั้งความสุขของปัจจุบัน ก็หล่นหายไปกับความคิดถึงเรื่องอดีตและอนาคต หากประมาทกับสิ่งที่ยังไม่เกิด นั่นก็เท่ากับว่าเปิดโอกาสให้เรื่องแย่ ๆ มีสิทธิ์เข้ามาในชีวิต จินตนาการอาจไม่สวยงามเหมือนความจริง แต่จินตนาการทำให้อยากทำความจริงให้สวยงาม.
สั่งซื้อหนังสือ “ไม่เอาน่ะ อย่าคิดมาก” (คลิ๊ก)
